Je zou het niet direct van me zeggen, maar ik ben – hoe zal ik het zeggen – een wandelende tijdbom. Je weet niet hoe lang of hoe kort mijn lontje is, maar op een gegeven moment ontplof ik. Is er een tintelend gevoel vanbinnen dat er uit moet. En er is maar een manier om dat te doen en dat is om alles er even uit te laten.

Je ziet het ook heel fel aan mij, mijn gelaatsuitdrukking wordt ineens heel dood en mijn spieren spannen op. Door het opspannen van mijn spieren probeer ik een woede-uitbarsting te voorkomen. Maar helaas lukt dit niet altijd. Het spijtige is dat niet alleen ik, maar ook de mensen rondom mij daar last van hebben. Daarom doe ik aan Taekwando. Mijn ouders hadden eerst schrik om mij op Taekwando te laten omdat het mijn situatie erger zou maken. Maar niets is wat het lijkt. Taekwando is zo’n gedisciplineerde sport dat het mij geleerd heeft om mezelf terug te kalmeren wanneer ik een woedeaanval heb en wanneer ik Taekwando doe kan ik ook alles van mij aftrappen of slaan. En dat heeft al heel veel geholpen.